Historia parafii
Rys historyczny
Budowa kościoła była pilną potrzebą mieszkańców Książenic, którzy licznie zasiedlali osiedle mieszkaniowe, powstające na PGR-owskich łąkach. W tygodniku „Niedziela” z kwietnia 2006 roku ukazała się informacja pochodząca od ks. Józefa Jędrzejewskiego o zawiązywaniu wspólnoty parafialnej we wsi Książenice oraz ofiarowaniu przez Grażynę i Marka Śledzińskich gruntu pod budowę kościoła. Projekt architektury zespołu kościelnego zatwierdzono w 2006r. a prace realizacyjne ruszyły w początku 2007r. Z ramienia Kurii Warszawskiej budowę kościoła i plebanii realizował ks. Jarosław Miętus, który jednocześnie był administratorem Ośrodka Duszpasterskiego w Książenicach.
Kalendarium
- 2004 Powstał Ośrodek Duszpasterski w Książenicach przy grodziskiej Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy
- 2004 – 2008 Budynek O.S.P. w Książenicach był miejscem sprawowania kultu.
- 2006 – Zatwierdzono do realizacji projekt architektury kościoła z plebanią. Budowa przebiegała pod kierunkiem ks. Jarosława Miętusa budowniczego kościoła.
- 2007 - Prace ziemne, budowa fundamentów, filarów i ścian w przyziemiu kościoła.
- 2008 – Wznoszenie ścian kościoła, wylewanie płyt i schodów. Realizowano budowę plebanii.
- 22 maja 2008 – Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pochodzącego z Bazyliki z Ars we Francji, celebrowana przez Kardynała Kazimierza Nycza.
- 2009 – Zamknięto stan surowy budynków kościoła i plebanii.
- 2010 – 2012 – Wykonywano budowlane prace wykończeniowe we wnętrzach kościoła i plebanii.
- 24 czerwca 2012 - Ustanowiono Parafię w Książenicach
- 1 lipca 2012 - Pierwszym proboszczem parafii został ks. Wojciech Kostecki. Zawiązywanie wspólnoty parafialnej i organizacyjne formowanie się życia przy parafii. Kontynuacja budowlanych prac wykończeniowych w kościele i na plebanii - wykonano instalacje grzewcze i posadzki. W kościele: montaż organów, budowa dwóch bocznych ołtarzy, nowa chrzcielnica i Droga Krzyżowa oraz Golgota głównego ołtarza w technice mozaiki.
- 1 czerwca 2019 - parafię w Książenicach objął ks. Mariusz Figura. Kontynuuje prace poprzedników.
Dekret erekcyjny
Nr 2334/A/2012
Parafia św. Jana Marii Vianneya w Książenicach Dekret erekcyjny
Mając na względzie potrzeby administracyjne i duszpasterskie Archidiecezji Warszawskiej, niniejszym, po zasięgnięciu opinii Rady Kapłańskiej i zainteresowanych duszpasterzy, eryguję nową parafię pod wezwaniem Świętego Jana Marii Vianneya, z siedzibą w Książenicach koło Grodziska Mazowieckiego. Teren nowo utworzonej parafii został wydzielony z Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Grodzisku Mazowieckim oraz z Parafii Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Kostowcu i obejmować będzie następujące wsie: Książenice ze wszystkimi przynależącymi do niej ulicami (dotychczasowy teren do Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Grodzisku Mazowieckim) oraz Marynin ze wszystkimi przynależącymi do niej ulicami (dotychczasowy teren do Parafii Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Kostowcu).Nowo utworzona parafia należeć będzie do dekanatu grodziskiego. Jednocześnie nadaję jej wszystkie prawa i przywileje jakimi cieszą się parafie naszej Archidiecezji oraz nakładam wszystkie obowiązki jakim te parafie podlegają.
Dekret wchodzi w życie w Uroczystość Narodzenia Świętego Jana Chrzciciela, dnia 24 czerwca roku Pańskiego 2012.
Warszawa, 19 czerwca 2012 roku.
† Kazimierz Kardynał Nycz Arcybiskup Metropolita Warszawski
Ks. dr Janusz Bodzon Wicekanclerz Kurii
Historia Książenic
Na podstawie opracowania p. Ewy Twardoch w:
"Plan odnowy miejscowości Książenice na lata 2011-2018, Gmina Grodzisk Mazowiecki".
Pierwsze wzmianki dotyczące wsi Książenice pojawiły się w 1565 roku, w „Lustracji województw polskich”, gdzie Książenice zostały wymienione jako część dóbr królewskich (tzw. królewszczyzna) - włościa Królowej Bony, a następnie jej córki Anny Jagielonki.
Kolejne wzmianki o Książenicach pojawiają się dopiero podczas trzeciego rozbioru, kiedy to na przełomie 1795/1796 Książenice znalazły się w prowincji Prus Południowych jako część powiatu błońskiego. Jako byłe królewszczyzny stały się własnością rządu pruskiego. Niedługo potem zakupił je Johann Heinrich Gottfried Goldbeck. Był to prawdopodobnie pruski urzędnik, który mógł otrzymać dobra ziemskie z nadania, za zasługi dla Prus, są to jednak tylko przypuszczenia.
W 1804 roku Goldbeck sprzedał Książenice Janowi Nepomucenowi Świdzińskiemu. Następnie odkupił je od niego Piotr Marylski, który zmarł w 1829 roku, zostawiając Książenice w spadku swojemu synowi Eustachemu Marylskiemu.
Eustachy Marylski, już od lat szkolnych przyjaźnił się z Fryderykiem Chopinem - mieszkając na stancji u jego ojca Mikołaja Chopina. Młody Fryderyk chętnie odwiedzał Marylskiego w Książenicach podczas wakacji, co opisali w swojej książce „Chopinowie. Krąg rodzinno-towarzyski” Piotr Mysłakowski i Andrzej Sikorski.
Po ukończeniu szkoły Marylski wiele lat podróżował, a po powrocie do kraju, zajął się gospodarowaniem w swoich majątkach, Książenicach i Żółwinie. W Książenicach napisał „Wspomnienia zgonu zasłużonych w narodzie Polaków”, które opublikował w 1829 roku oraz „Pomniki i mogiły Polaków na cmentarzach zagranicznych” (opublikowane w 1860 roku). W tym okresie często Marylskiego odwiedzał poeta Kazimierz Brodziński, jego dawny nauczyciel. Brodziński bardzo lubił przesiadywać w Książenicach i tworzyć w ogrodach wokół dworu.
W XIX wieku majątek Książenice zmieniał właścicieli wielokrotnie: Eustachy Marylski w 1864 roku odsprzedał Książenice rodzinie Sołtanów. Sam przeprowadził się do do dworu w Regułach i Żółwinie. Mikołaj Sołtan był dobrym gospodarzem. Od Sołtanów majątek odkupił dziadek Jerzego Rozwadowskiego, Zdzisław Bochowiec. Jego córka otrzymała Książenice w posagu, kiedy w 1907 roku wyszła za mąż za Czesława Rozwadowskiego. W 1912 roku w majątku w Książenicach urodził się Jerzy Rozwadowski. Zgodnie z opisem, który zamieścił Jerzy Rozwadowski w swojej książce „Ostatnie pokolenie” na początku XX wieku Książenice były dużym majątkiem „licząca ok. 50 włók, z wielką gorzelnią, doskonałymi zabudowaniami gospodarskimi, dwoma mieszkalnymi domami, oficyną i wspaniałym 30 morgowym parkiem”. W środku parku nad stawami, stał olbrzymi parterowy dwór.
Jerzy Rozwadowski, w swojej książce, wspomina również, że Książenice należały z królewskiego nadania do zakonu jezuitów. Nie wiadomo jednak kiedy zostały one przekazane jezuitom ani jak długo zakonnicy gospodarowali w majątku. Według Rozwadowskiego to oni byli założycielami pięknego parku w Książenicach, który następnie został doszczętnie zniszczony podczas działań wojennych.
W lipcu 1915 podczas ofensywy Niemiec przeciwko wojskom carskim na terenie Książenic miały miejsce krwawe walki. Artyleria niemiecka ostrzelała dwór, a to co oparło się pociskom zostało spalone przez wycofujących się Rosjan. Spłonął dwór, dom letników, oficyna i większość budynków gospodarskich. Majątek popadł w ruinę, park pokrył się grobami rosyjskich żołnierzy.
Po zakończeniu walk rodzice Jerzego Rozwadowskiego odbudowali dom letników i zamieszkali w nim.
Na początku lat 30-tych Rozwadowscy sprzedali majątek rodzinie Zielińskich, od których odkupili go Oppenheimowie. Rodzina Oppenheimów na miejscu spalonego podczas wojny dworu wybudowała willę. Byli właścicielami Książenic aż do 1946 roku, kiedy to na podstawie dekretu o reformie rolnej majątek został znacjonalizowany.
Podczas drugiej Wojny Światowej Książenice były punktem dwudziestego piątego zrzutu Cichociemnych. Uczestniczyli w nim m. in. mjr Górski, ppor. Janusz Jarosz (pseud. „Szermierz”) i ppor. Olgierd Stołyhwo (pseud. „Stewa”).
Adres
Al. E. Marylskiego 5
05-825 Książenice
Kontakt
+48 691 443 910
kontakt@parafiaksiazenice.pl
Nr konta parafii
Bank BGŻ BNP PARIBAS
35 2030 0045 1110 0000 0257 9190
Obserwuj nas
Strona www stworzona w kreatorze WebWave.